Όπως και να το δει κανείς είναι ελκυστικό. Η φορολογική σου νομοθεσία, σου δίνει το δικαίωμα να επενδύσεις μερικές χιλιάδες ευρώ για να κάνεις την επιχείρησή σου ενεργειακά αυτόνομη (π.χ να εγκαταστήσεις ένα φωτοβολταϊκό) και να πάρεις πίσω τα λεφτά της επένδυσης μέσα από εκπτώσεις φόρων.
Ναι και το παράδειγμα. Έχεις μια μικρομεσαία επιχείρηση. Καταναλώνεις 20.000 κιλοβατώρες τον χρόνο και φέτος ο λογαριασμός του ρεύματος σε «τίναξε στον αέρα». Αντί να περιμένεις από τις κρατικές επιδοτήσεις που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, αποφασίζεις να τοποθετήσεις ένα φωτοβολταϊκό για να παράγει αυτό τις 20.000 κιλοβατώρες και να τελειώνει η ιστορία με τις κρυφές χρεώσεις και τις ρήτρες αναπροσαρμογής.
Καλό ακούγεται και από μόνο του. Όμως γίνεται καλύτερο αν σου δώσουν το δικαίωμα αυτά τα 20.000 ευρώ της επένδυσης να τα αφαιρέσεις από τα ακαθάριστα έσοδα της επιχείρησης στο διπλάσιο. Δηλαδή 40.000 ευρώ. Και σε 10 χρόνια να κάνεις την απόσβεση, θα ξέρεις ότι κάθε χρόνο θα κερδίζεις από την εφορία 880 ευρώ (4000 ευρώ αφαιρούνται από τα ακαθάριστα έσοδα επί 22% που είναι ο φορολογικός συντελεστής για τους μικρομεσαίους).
Το μεγάλο ερώτημα είναι: μπορεί να δουλέψει αυτό σε μια χώρα που οι 7 στους 10 μικρομεσαίοι δηλώνουν ζημιές ή ελάχιστα κέρδη; Η απάντηση είναι όχι. Και ναι μεν είναι πολύ ελκυστική η διάταξη που ενσωματώθηκε στον νόμο για το ΤΧΣ, ωστόσο η προοπτική ανταπόκρισης θα πρέπει να αναζητηθεί ανάμεσα στους λίγους που εμφανίζουν θετικό αποτέλεσμα στη φορολογική τους δήλωση.
Η ελληνική «ιδιαιτερότητα» με τις φορολογικές δηλώσεις «ότι να’ ναι» δεν έχει πολλές πιθανότητες να… περπατήσει, όπως περιορισμένο είναι μέχρι τώρα το ενδιαφέρον και για άλλες αντίστοιχες πρωτοβουλίες, όπως τα κίνητρα για ηλεκτρονικές πληρωμές στην οικοδομή ή οι φορολογικές απαλλαγές για πληρωμές με κάρτα σε επαγγέλματα που θεωρούνται ύποπτα για φοροδιαφυγή.
Τι θέλει ο Έλληνας για να κινητοποιηθεί; Λεφτά στο χέρι. Επιδοτήσεις. Και με διαδικασίες fast track για να μην ταλαιπωρείται από τη γραφειοκρατία.
