Όταν ανοίγουμε μία κουβέντα να τα λέμε όλα! Τα καλά και τα κακά. Ξεκινάμε με το εξαιρετικά σημαντικό και προφανές, το οποίο δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Η παρουσία οπαδών του Άρη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο χτεσινό (1/05) αγώνα του Παναθηναϊκού με την ομάδα της Θεσσαλονίκης ήταν μία άκρως θετική εξέλιξη. Οκ, δεν γίνεται αυτή την ώρα να έχουμε κανονική παρουσία φιλάθλων της κάθε ομάδας σε όλα τα παιχνίδια, όμως έστω κι έτσι, κατόπιν συνεννόησης των οπαδών των δύο ομάδων, συμβαίνει κάτι που έχουμε να δούμε χρόνια.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως πρόκειται για ένα βήμα, αν και στην Ελλάδα τέτοιες διαπιστώσεις, που βασίζονται στον εύκολο ενθουσιασμό, κρύβουν κινδύνους πολύ σοβαρούς. Για την ώρα πάντως μπορεί κανείς να σκεφτεί πως όταν οι ομάδες το θέλουν, δηλαδή οι οπαδοί τους, όχι οι διοικήσεις, δεν είναι κακό να συνυπάρχουν στις εξέδρες και οι δύο πλευρές.
Στη Θύρα 6 λοιπόν της έδρας του “τριφυλλιού” βρέθηκαν περίπου 150 οπαδοί της ομάδας της Θεσσαλονίκης που πραγματοποίησαν ακόμη μια εκτός έδρας μετακίνηση, μετά το Γεώργιος Καραϊσκάκης και την αναμέτρηση Ολυμπιακός – Άρης. Από μόνο του το γεγονός θα μπορούσε να μη σημαίνει πολλά, όμως τα όσα εκτυλίχθηκαν πριν την έναρξη του αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια αυτού, αποτελούν ένα δυνατό μάθημα, ώστε εάν θελήσουν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου, της Πολιτείας, αλλά και οι οπαδοί, μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για αλλαγή σελίδας.
Το τοξικό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν εμπόδισε τους φίλους του Παναθηναϊκού να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Άλκη. Ο φίλος του Άρη, με την απώλειά του ανέδειξε τη δυνατότητα που υπάρχει για ένα καλύτερο αύριο.
Πάμε και στα δυσάρεστα. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός σκόραρε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, ο τηλεοπτικός φακός πιάνει τους φίλους των “πρασίνων” να κάνουν άσεμνες χειρονομίες προς την πλευρά της εξέδρας των οπαδών του Άρη. Όταν διαπιστώνεις ότι αυτό συμβαίνει από την πλευρά των φανατικών δεν χαίρεσαι, πάντως το εξηγείς. Όταν όμως η κάμερα αλλάζει και συλλαμβάνει μικρά παιδιά, που με το ένα χέρι κρατούν τους πατεράδες τους και με το άλλο προσβάλλουν τους φίλους της αντίπαλης ομάδας, καταλαβαίνεις ξανά πως το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά ποδοσφαιρικό. Δυστυχώς αφορά μία κοινωνία ολόκληρη, οι ασθένειες της οποίας μοιάζει ανέφικτο να γιατρευτούν…
Διότι είναι εύκολο να λες αυτό που θέλεις και να επιμένεις ότι θα συμβάλλει στην πρόοδο. Το ζήτημα ωστόσο είναι και εάν μπορείς να το ακολουθήσεις.
