To σκεπτικό είναι κυρίως πολιτικό, αλλά έχει και οικονομική βάση. Ιδού το πολιτικό σκέλος: αν θεωρήσουμε πλέον δεδομένο ότι οι εκλογές δεν θα γίνουν το φθινόπωρο αλλά προς το τέλος της άνοιξης του 2023, η κυβέρνηση δεν πρέπει να απολέσει το προνόμιο του να είναι αυτή που θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα προ μνημονίων επίπεδα ήτοι πάνω από τα 750 ευρώ.
Για να συμβεί αυτό, η διαδικασία που προβλέπει ο νόμος θα πρέπει να επισπευσθεί ώστε στις αρχές του 2023 να μπορεί να ενεργοποιηθεί η αύξηση. Έτσι, η κυβέρνηση θα μπορεί να στήσει κάλπες έχοντας υλοποιήσει ένα από τα βασικά αιτήματα ολόκληρης της μνημονιακής περιόδου: την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2009 ακόμη και για έντονα συμβολικούς λόγους.
Σε οικονομικό επίπεδο, από το συμβολικό 751 μας χωρίζει περίπου ένα 5-6%. Με εκτίμηση όμως για μέσο πληθωρισμό στο 8% φέτος (σ.σ την Δευτέρα θα υποστούμε άλλο ένα 12άρι το οποίο αυτή τη φορά θα αφορά στον Ιούλιο) και πρόβλεψη για παράταση των πληθωριστικών πιέσεων και το 2023, μια νέα αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού κατά 5-6% μπορεί να δικαιολογηθεί. Ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις για ισχυρότερο ρυθμό ανάπτυξης μέσα στο 2022 (ακόμη και στην περιοχή του 5%) τότε το επιχείρημα υπέρ της επίσπευσης της διαδικασίας θα γίνει πιο πειστικό.
Φυσικά, το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα επιδιώξει να… μετρήσει τις αντιδράσεις και των εργοδοτών. Βέβαια, ήδη υπάρχουν επιχειρήματα: η σημαντική βοήθεια προς όλες ανεξαιρέτως τις επιχειρήσεις για την κάλυψη του λογαριασμού ηλεκτρικής ενέργειας, η διαφαινόμενη αύξηση των εσόδων στον τουρισμό και το επιχείρημα ότι χιλιάδες επιχειρήσεις στερήθηκαν φέτος διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, συνηγορούν υπέρ μιας αύξησης αποδοχών.
Η κρίση βέβαια, η αβεβαιότητα για το τι περιμένει τη χώρα από το φθινόπωρο κλπ είναι θέματα που προφανώς θα μπουν στο τραπέζι το φθινόπωρο είτε η κυβέρνηση αποφασίσει να ανοίξει επίσημα τη διαδικασία είτε όχι.
