Επειδή βλέπω τους γνωστούς… εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, να αναθαρρεύουν, καλό είναι να θυμηθούμε, σήμερα μαύρη επέτειος των Ιμίων το τι δεν έπραξαν. Ούτε αυτοί, ούτε και οι μετέπειτα, βέβαια κυβερνώντες την χώρα. Τα Ιμια είναι μια εθνική ήττα, που έχει την υπογραφή Σημίτη και ΠΑΣΟΚ, όσα χρόνια και να περάσουν, όσες μεταλλάξεις και επιχειρήσει να κάνει το τάχα μου δήθεν εκσυγχρονιστικό κόμμα. Πρόκειται για ένα εθνικό έγκλημα, το οποίο μεν χρεώθηκε ο Σημίτης, αλλά υπεύθυνο είναι το όλον ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η μέρα (31-1-1996) όσα χρόνια και να περάσουν, θα έχει πάνω τη στάμπα της εθνικής προδοσίας, όπως και αυτή της εισβολής στην Κύπρο.
Ο κ. Σημίτης και οι συν αυτώ παρέδωσαν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, γκρίζαραν ένα κομμάτι του Αιγαίου, και έδωσαν στην Τουρκία το δικαίωμα να φαντασιώνεται τη “γαλάζια πατρίδᔨκαι να επεκτείνει τις προκλήσεις της και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αβουλος και μοιραίος, για να κρατήσει την καρέκλα του πρωθυπουργού, που είχε μόλις αναλάβει μέσα από μια θλιβερή διαδικασία, δεν τόλμησε να υλοποιήσει όσα είχε υποσχεθεί στις προγραμματικές δηλώσεις του. Εκείνος ήταν που λίγες ώρες πριν από την τραγωδία, στις προγραμματικές δηλώσεις του, ισχυριζόταν ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση της Τουρκίας η Ελλάδα θα απαντήσει δυναμικά. Και, αντί να πράξει αυτό που υποσχέθηκε, έβαλε την ουρά στα σκέλια, όταν συνειδητοποίησε πού είχαν οδηγήσει την πατρίδα οι σύντροφοί του στο ΠΑΣΟΚ.
Με το θλιβερό «ευχαριστώ» του στους Αμερικανούς έδειξε πόσο μικρός και ελεγχόμενος θα ήταν στην πρωθυπουργία του. Γι’ αυτό και ένα ολόκληρο σύστημα τέθηκε στην υπηρεσία του για να του χτίσει τον «μύθο» του εκσυγχρονιστή.
Ο,τι και να κάνει όμως, τα Ιμια θα είναι ο δικός του εφιάλτης, από τον οποίο ούτε αυτός ούτε οι σύντροφοί του θα ξεφύγουν ποτέ. Οσος αέρας λήθης και να φυσήξει, όπως αυτός που… πήρε τη σημαία από το νησί, εμείς θα είμαστε εδώ να τους θυμίζουν τον Καραθανάση, τον Γιαλλοψό, τον Βλαχάκο.
Η ιστορία και οι μνήμες μας θα είναι πάντοτε παρούσες.
Οπως στα αυτιά μας θα ηχούν τα όσα είπε ο γιος του ήρωα Χριστόδουλου Καραθανάση, κυβερνήτη του ελικοπτέρου που κατέπεσε το βράδυ των Ιμίων:
Τα λόγια του Γιάννη Καραθανάση πραγματικά με συγκλονίζουν, κάθε φορά που τα διαβάζω: «Οταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου, ήμουν μόλις ενός έτους. Από τα πρώτα κιόλας βήματά μου έμαθα να ζω χωρίς πατέρα. Η μητέρα μου τα κατάφερε. Στάθηκε, κράτησε. Δεν αντέχει την υποκρισία και το ψέμα, και έχει μέσα της μια μεγάλη πικρία. Πρέπει να ακούσει μια συγγνώμη και να μάθει την αλήθεια. Η μόνη της απαίτηση είναι αυτή» αναφέρει και προσθέτει: «Για ένα πράγμα, όμως, είμαστε σίγουροι.
Το ελικόπτερο δεν έπεσε ούτε λόγω καιρού ούτε μόνο του. Για εμάς δεν υπάρχουν σοβαρά ή μη ερωτήματα, τι έγινε και πώς άφησε την τελευταία του πνοή ο πατέρας μου. Το θέμα είναι πότε θα υπάρξει μια σοβαρή αναγνώριση από το κράτος. Θα υπάρξει; Δυστυχώς είμαι πια αρκετά ώριμος να καταλάβω πως δεν πρόκειται να μας πουν τι ακριβώς έγινε. Πώς σκοτώθηκε και γιατί τελικά όλα αυτά τα χρόνια κυριαρχεί το ψέμα.Τούρκοι δημοσιογράφοι κατε- βάζουν την ελληνική σημαία στα Ιμια
Την αλήθεια την ξέρουμε και δεν θα μας τη στερήσουν όσο και αν προσπαθούν. Το άψυχο σώμα του πατέρα μου βρέθηκε εκτός του ελικοπτέρου, ενώ ο Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Εκτορας Γιαλοψός βρέθηκαν δεμένοι με τις ζώνες τους μέσα στο ελικόπτερο. Ο πατέρας μου ζούσε την ώρα της πρόσκρουσης του ελικοπτέρου. Λύθηκε, πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε. Αρα δεν έπαθε ούτε ανακοπή ούτε είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του. Πρέπει να σταματήσει αυτή η καραμέλα, ότι και οι τρεις έπασχαν από κάτι».
Και ο Ιωάννης Καραθανάσης καταλήγει με ένα ερώτημα «φωτιά»: «Ποιος τελικά θα μας εξηγήσει γιατί η στολή που φόραγε -την οποία έχουμε στο σπίτι μας- έχει τρύπες και κηλίδες αίματος»;
Δεν ξέρω αν ποτέ η Πολιτεία βρει το θάρρος να απαντήσει. Όπως δεν ξέρω εάν κάποιος μου απαντήσει και γιατί σήμερα μέρα μνήμης, για τα τρία παλικάρια μας, δεν πέταξαν πάνω από τα Ιμια τα Rafale. Θα ήταν μια αγαλλίαση για τις ψυχές τους, και για τις δικές μας. Οπως θα ήταν και ένα μήνυμα επιστροφής, της Ελλάδας. Δυστυχώς; δεν πέταξαν. Ας ελπίσω σήμερα τουλάχιστον οι πολιτικοί αρχηγοί, πριν βγάλουν τα μαχαίρια στη συζήτηση στη Βουλή μεταξύ τους, να θυμηθούν τα παλικάρια μας και να πουν μια ενωτική λέξη. Θα αναμένω…
