Δεν γράφεται από κανέναν (γιατί τα γραπτά μένουν…), όμως ακούω αρκετούς μετά από κάθε νίκη να απορούν για τη σταθερότητα που επιδεικνύει εφέτος ο Παναθηναϊκός. Κάτι που καταφέρνει άλλωστε και με εκπληκτική αποτελεσματικότητα, στο ξεκίνημα μίας σεζόν όπου βαδίζει χωρίς πολλές κινήσεις εντυπωσιασμού. Για την ακρίβεια με λιγότερες, στο μεταγραφικό παζάρι, κι από εκείνες που οι ανάγκες της ομάδας είχαν απαιτήσει.
Εκτός των άλλων, μόνο μία άλλωστε είχε χαρακτήρα “αεροδρομίου”, του Μπερνάρντ, ενώ μετά τις αποχωρήσεις παικτών όπως ο Βιγιαφάνιες, ο Γκατσίνοβιτς και ο Αλεξανδρόπουλος, δεν έγιναν κινήσεις με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Ούτε καν στο περίπου.
Ο Παναθηναϊκός όμως είναι πρώτος, μετά από έξι αγωνιστικές και δύο ντέρμπι! Με αγωνιστική φιλοσοφία η οποία σε τρομάζει για τη συνέπειά της.
Με ταπεινή προσέγγιση σε κάθε ματς, χωρίς υπερφίαλες επιλογές από τους παίκτες, οι οποίοι ακολουθούν το πλάνο τους ανεξαρτήτως της ροής και των εκτάκτων συνθηκών του αγώνα.
Ο εφετινός Παναθηναϊκός προσφέρει κάτι σπάνιο. Είτε κερδίζει, είτε χάνει, ακολουθεί με την ίδια συνέπεια τα σχέδιά του, σε βαθμό εκνευριστικό! Όχι για τον κόσμο αλλά για τον αντίπαλο…
Γι΄αυτό κατάφερε άλλωστε να νικήσει και στα δύο μέχρι τώρα ντέρμπι, κόντρα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ ενώ βρέθηκε πίσω στο σκορ. Λες και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει καταφέρει να μη σκέπτονται οι ποδοσφαιριστές του το αποτέλεσμα, την ώρα του αγώνα. Μοιάζει να τους έχει πει: “Θα παίζετε χωρίς να ξέρετε το σκορ!”.
Για να το εξηγήσω, δεν στέκομαι μόνο στην ανατροπή του αποτελέσματος στην Τούμπα, αλλά σε ένα άλλο, κατά τη γνώμη μου, απολύτως ενδεικτικό στοιχείο.
Όλη την εβδομάδα πριν από το ντέρμπι τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι δεν γίνεται να μην ξεκινήσει στην ενδεκάδα ο Σιένκενφελντ. Διότι είναι ο στυλοβάτης της άμυνας και όσο κι αν ο Πούγγουρας με τον Σάρλια έβγαλαν “τα κάστανα από τη φωτιά” στο αρχικό διάστημα, ήταν πλέον δεδομένη η επιστροφή του κύριου στυλοβάτη στα στόπερ.
Τα ίδια ρεπορτάζ, έως και την τελευταία ημέρα πριν την Τούμπα, κρατούσαν πάντως ανοικτό το ενδεχόμενο να ξεκινούσε ο Πούγγουρας αντί του Μάγκνουσον, αν και το κανονικό θα ήταν, όπως έλεγαν, να έπαιρναν το χρίσμα των βασικών οι δύο καλύτεροι. Έτσι κι έγινε τελικά.
Ο Σιένκενφελντ και ο Μάγκνουσον άρχισαν το ματς, με τον πρώτο να βλέπει τη μπάλα να περνάει κάτω από τα πόδια του και να δωρίζει το γκολ στον ΠΑΟΚ!
Σε έναν Παναθηναϊκό των προηγούμενων ετών, αυτή η εξέλιξη θα υπέγραφε το τέλος του αγώνα από το πρώτο ημίχρονο. Όμως συνέβη το αντίθετο! Ούτε ο Σιένκενφελντ μπλόκαρε από ένα τόσο σημαντικό λάθος του, ούτε η ομάδα. Αντίθετα πείσμωσαν άπαντες και έπαιξαν στο δεύτερο ημίχρονο λες και ήταν το παιχνίδι στο 0-0. Γι αυτό το γύρισαν.
Επίσης και ο Μάγκνουσον πήγε να βρει το μπελά του στο τέλος, με το πέναλτι που του καταλογίστηκε αλλά τελικά σωστά ακυρώθηκε. Η ψυχραιμία με τη οποία ο ισλανδός λειτούργησε και συμπεριφέρθηκε, από την ώρα που ο διαιτητής σφύριξε μέχρι να το πάρει τελικά πίσω, χωρίς να φωνάξει, ούτε να διαμαρτυρηθεί έντονα καμία στιγμή, αποκάλυψαν ξανά τα αποτελέσματα της δουλειάς του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον εγκέφαλο των παικτών του.
Ο εφετινός Παναθηναϊκός λειτουργεί περισσότερο από όλα εγκεφαλικά! Δεν αγωνιά, δεν παρασύρεται, δεν αλλάζει σχέδιο, ούτε διαμαρτύρεται. Μπαίνει αποκλειστικά για να νικήσει, υλοποιώντας όλα τα τακτικά του πλάνα.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό αποτέλεσμα που βγαίνει από την εμπιστοσύνη των παικτών προς τον προπονητή. Οι ομάδες, οι ποδοσφαιριστές των οποίων ακολουθούν με τέτοια ευλάβεια το αφεντικό του πάγκου, δύσκολα χάνουν…
