Κατανοώ ότι ο καθένας μας ζει τις δικές του αγωνίες. Το πως θα τα βγάλει πέρα, σε μια εποχή, που όλα γύρω μας είναι (και) οικονομικά δύσκολα. Θα έλεγα όμως δυστυχώς ότι ζητούμενο παραμένει η αλήθεια από τη μια το πολιτικό κόστος από την άλλη.
Οι συνθήκες που διαμορφώνονται γύρω μας είναι τραγικές και εμείς εξακολουθούμε να ζούμε σε μια επίπλαστη πραγματικότητα, καθώς τα πολιτικά κόμματα, δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στους πολίτες.
Οι οικονομίες βιώνουν την τέλεια καταιγίδα, και κανείς δεν έχει το θάρρος να βάλει τέλος στα…λεφτόδενδρα.
Οποιος δει τι γίνεται στα χρηματιστήρια και στην ενέργεια, στον πληθωρισμό και στα επιτόκια και ξέρει τι φέρνει αυτό το σκηνικό, πράγματι δεν κοιμάται. Οχι για τους λόγους που ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι παραμένει άγρυπνος, αλλά για το πως θα μπορέσει να διαχειριστεί μια κρίση που είναι προ των πυλών και θα είναι για τους πολίτες η δεύτερη μετά τα Μνημόνια.
Μόνο κάποιος που ζει…αλλού πιστεύει ότι αργά ή γρήγορα δεν θα κτυπήσει και την πόρτα μας, εάν δεν την κτυπήσει νωρίτερα ένας πόλεμος.
Η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύω ότι γνωρίζουν την αλήθεια. Αλλά υπέκυψαν στον πλειστηριασμό της αντιπολίτευσης, αλλά και στο φόβο της λαικής αντίδρασης και μοιράζουν – μοιράζουν -μοιράζουν λες και θα αποφύγει η χώρα να πληρώσει κάποια στιγμή τον λογαριασμό. Δεν τολμούν να πουν την αλήθεια και όποιος την ψελλίζει τον…πυροβολούν.
Μακάρι να πέσουμε έξω και η Κασσάνδρεια πρόβλεψή μας να πέσει έξω. Αλλά εδώ είμαστε για να το συζητήσουμε. Η ύφεση είναι εδώ και εμείς άδουμε με την Αλογοσκούφια λογική ότι η οικονομία μας είναι θωρακισμένη.
Δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αλλά δημιουργείται μια…φούσκα ελπίδας, ότι και αυτό θα περάσει γρήγορα και οι αγορές θα επανέλθουν στην προ πολέμου κατάσταση, αλλά αυτό είναι ελπίδα και όχι γεγονός.
Και η οικονομία λειτουργεί με γεγονότα και όχι με αισιόδοξα σενάρια, που λέγονται για να ελπίζουμε σε κάτι.
Η ΕΕ εξακολουθεί να κάνει ότι δεν βλέπει και οι χώρες, όπως η δική μας, εάν ξεσπάσει η καταιγίδα θα είναι σαν καρυδότσουφλο.
Και αντί να προετοιμάζουμε την κοινωνία για τα δύσκολα, της δίνουμε ελπίδα για καλύτερες μέρες, που δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Για άλλη μια φορά η θεωρία του πολιτικού κόστους, κερδίζει την αλήθεια. Αλλά από τη δεύτερη κανείς δεν γλύτωσε. Και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι πολιτικές δυνάμεις και πρέπει να το πουν στην κοινωνία.
Ο Τουρισμός στον οποίο τόσο ποντάρουμε θα πάει καλά, αλλά δεν φτάνει για αυτά που έρχονται. Και το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός και γυναικός σοφόν…
