Βλέποντας τις εικόνες από τη Βραζιλία,. το ερώτημα είναι ένα: Μπορεί να γίνει η Ελλάδα Βραζιλία; θα απαντήσω ευθέως όχι. Η Ελλάδα λίγο έλειψε να γίνει Βραζιλία, το 2015, αλλά ευτυχώς ο ελληνικός λαός απάντησε με ψυχραιμία και δεν ακολούθησε τις λογικές του Τράμπ και του Μπολσονάρο, ακόμη και όταν κάποιες δυνάμεις θέλησαν να οδηγήσουν τους πολίτες σε τέτοιες συμπεριφορές. Άρα η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει πια Βραζιλία.
Όλοι πήραμε τα μαθήματά μας και έχουμε ωριμάσει αρκετά για να μην οδηγηθούμε σε τέτοιες ενέργειες.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι. Θα έλεγα πως όχι. Μπορεί να μην κινδυνεύουμε από τέτοιους εισβολείς, αλλά κινδυνεύει από άλλα η αστάθεια και η ακυβερνησία, όπως και η επιστροφή μιας άλλης ΧΑ, δημιουργούν ένα σκηνικό που μπορεί να το πληρώσει ακριβά ο τόπος.
Και φυσικά για αυτά που συμβαίνουν έχει ευθύνες και μάλιστα μεγάλες ο πολιτικός κόσμος. Τα φαινόμενα της διαφθοράς που επανέρχονται δημιουργούν μια εκρηκτική βάση στην κοινωνία, που απαξιώνει συλλήβδην την πολιτική και μεγαλώνει τα ποσοστά αποχής σε κάθε αναμέτρηση.
Για αυτό και η πορεία προς τις εκλογές, πρέπει να γίνει χωρίς ακρότητες και εντάσεις που συσπειρώνουν μεν τους κομματικούς στρατούς, αλλά διώχνουν τους πολίτες από την πολιτική.
Η Ελλάδα, δεν είναι Βραζιλία, ούτε Αμερική, που ο διχασμός έχει περάσει στις κοινωνίες τους. Το σημαντικό όμως είναι να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας, να διαβάσουμε τα συμπτώματα και να εφαρμόσουμε πολιτικές που θα θεραπεύουν τις ανισότητες και όχι να τις διευρύνουν. Πολιτικές που δεν θα έχουν ιδεολογικό πρόσημο, αλλά πρακτικό πρόσημο. Και που δεν θα βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο, αλλά το αντίστροφο.
Η κυβέρνηση σε αυτήν την προσπάθεια έχει τον πρώτο λόγο. Οφείλει να περιορίσει τις ψαλίδες μεταξύ πλούσιων και φτωχών και να εφαρμόσει πολιτικές που είναι και φαίνονται δίκαιες. Από αυτό εξάλλου θα κριθεί στις κάλπες.