Σαν σήμερα, πριν από 35 χρόνια, το μπάσκετ απέκτησε ζωή! Ακούγεται υπερβολικό, είναι ωστόσο από τις σπάνιες φορές που η υπερβολή όχι απλά προσπαθεί να αντικατοπτρίζει κυριολεκτικά την πραγματικότητα, αλλά δεν είναι καν σε θέση να την αποτυπώσει στο αληθινό της μέγεθος.
Η επέτειος της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ το 1987 δεν είναι μονοδιάστατη γιορτή. Πρόκειται για τη συγκυρία η οποία, όπως λέμε στα δημοσιογραφικά γραφεία: “Έκανε το άθλημα του μπάσκετ – στις εφημερίδες τότε- από μονόστηλο ολόκληρη σελίδα!”.
Καθώς σε αυτή τη δουλειά, στην εποχή της παντοδυναμίας των εφημερίδων, όπου ο κόσμος ενημερωνόταν κατά βάση από αυτές, όταν θέλαμε να υπογραμμίσουμε μία υποδεέστερη είδηση, τη χαρακτηρίζαμε “μονόστηλο”.
Οι επόμενες γενιές δεν έχουν προλάβει ασφαλώς την εποχή όπου τα αποτελέσματα ενός ολόκληρου αθλήματος έμπαιναν σε μία στήλη των εφημερίδων το πολύ 120, 150 λέξεων! Όμως τη βραδιά που “ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά”, οδήγησαν την Εθνική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, προσέφεραν πολλά περισσότερα από ένα τρόπαιο. Δεν το κατάλαβαν τότε ούτε οι ίδιοι…
Άλλαξαν τη νοοτροπία του αθλητισμού συνολικά στη χώρα, καθώς απέκτησαν “βήμα” κυριολεκτικά και μεταφορικά άνθρωποι από έναν “άλλο κόσμο”, διαφορετικών επιπέδων, με αποφασιστικότητα και διάθεση για να πολλά καλά πράγματα. Με θετικό πρόσημο στον εγκέφαλο.
Προφανώς τεράστιο ρόλο έπαιξαν οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Παίκτες που εκτός από ταλέντο διέθεταν τεράστια προσωπικότητα, γι’ αυτό και απογείωσαν από μόνοι τους ένα ολόκληρο άθλημα.
Τίπιοτα δεν είναι αυτονότητο ποτέ και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την ευκαιρία που έχασε το ποδόσφαιρο το 2004. Την απίστευτη που του παρουσιάστηκε στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Όταν με ρωτούν πώς επισημαίνω τις διαφορές των δύο αθλημάτων, επικαλούμαι τη συνέχειά τους, μετά το 1987 και μετά το 2004. Αυτές οι “απαντήσεις” τα λένε όλα..
