Συμφωνημένο τίμημα πώλησης ακινήτου 200.000 ευρώ. Αναγραφόμενη αξία στο συμβόλαιο 100.000 ευρώ. Η διαφορά καταβάλλεται από τον αγοραστή στον πωλητή την στιγμή που ο συμβολαιογράφος… γυρίζει την πλάτη. Και ο αγοραστής έχει φροντίσει να τα εκταμιεύσει από την τράπεζα, όχι με ένα στεγαστικό δάνειο, αλλά με ένα… καταναλωτικό ή ένα επισκευαστικό.
Εικόνα από το παρελθόν. Γνώριμη σε όλους. Και με μεγάλο χαμένο (συνήθως) το ελληνικό δημόσιο το οποίο μετρούσε απώλειες από τον φόρο μεταβίβασης ακινήτων. Μπορεί αυτός να υπολογιζόταν με 3%, όμως όταν οι συναλλαγές ήταν ύψους πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων, το ποσό ήταν απολύτως σεβαστό.
Η συνηθισμένη εικόνα του παρελθόντος φαίνεται τώρα ότι δυσκολεύει αρκετά. Πρώτον, διότι με τον μηδενισμό του φόρου γονικών παροχών σε χρήμα, πρακτικά αντιμετωπίζεται το πρόβλημα του πόθεν έσχες με μια απλή υπεύθυνη δήλωση του δωρητή στην εφορία. Και δεύτερον διότι και οι τράπεζες, εμφανίζονται απρόθυμες πλέον να συνδράμουν στην φοροδιαφυγή. Πώς; Στα στεγαστικά δάνεια μπαίνουν «κόφτες». Το ποσό του δανείου δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο του 100% της αναγραφόμενης αξίας στο συμβόλαιο ούτε του 70-80% της εμπορικής αξίας. Άρα, το μέγιστο ποσό που θα πάρει κάποιος είναι αυτό που γράφει το συμβόλαιο. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω.
Έτσι, περιθώριο για μαϊμού στεγαστικά δεν υπάρχει πλέον. Όσοι θέλουν να εξακολουθήσουν να πληρώνουν με μαύρα, θα πρέπει να τα κουβαλάνε σε βαλίτσα. Και δεν είναι καιροί για τέτοια.
