Στον αθλητισμό κάποιες φορές δεν είναι απαραίτητο να προχωρήσεις…ενδοσκοπικά (!), προκειμένου να αντιληφθείς το προφανές, το οποίο βλέπεις κιόλας. Σε αυτή την περίπτωση, δύο είναι τα σενάρια που ανοίγουν με ευκολία το δρόμο του αυτονόητου σχολιασμού. Το πρώτο αφορά στους θριάμβους και το δεύτερο στις αγωνιστικές καταστροφές.
Για τον εφετινό Παναθηναϊκό της Ευρωλίγκας δυστυχώς η συζήτηση αφορά στο δεύτερο. Καθώς η εικόνα της ομάδας είναι σε τέτοιο βαθμό δραματική που “φωνάζει”, ουρλιάζει πιο σωστά, από μόνη της.
Όπως φάνηκε ξανά, αυτή τη φορά κόντρα στη Μπάγερν, δεν υπάρχει κανένα πλάνο, οι παίκτες επιλέγουν ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι και ο προπονητής δεν παρεμβαίνει με τίποτα. Πριν από τον προπονητή ωστόσο, η κυριότερη απάντηση για την απογοητευτική εικόνα, από αγώνα σε αγώνα στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης, έχει να κάνει με τους παίκτες που φορούν αυτή τη μεγάλη φανέλα. Η οποία αποδεικνύεται αρκετά μεγαλύτερη από το δικό τους αγωνιστικό μέγεθος.
Οι περισσότεροι εξ αυτών τα προηγούμενα χρόνια δεν θα είχαν το δικαίωμα καν να εξετάσουν την πιθανότητα να γίνονταν μέρος αυτής της ομάδας. Η οποία παρουσιάζεται με αυτούς στο ρόστερ με: κινήσεις χωρίς σχέδιο, αντιδράσεις παιδικές και επιλογές εις βάρος του παιχνιδιού και του στόχου σε αυτό. Ορισμένοι μάλιστα, όπως ο Μπέϊκον, για κάποιο λόγο που ένας ψυχαναλυτής θα μπορούσε πιθανότατα να εξηγήσει, αποδίδουν μόνο όταν η ομάδα μένει πίσω, με μεγάλη διαφορά στο σκορ.
Ο κύριος Μπέϊκον, που όταν ήρθε στην Ελλάδα μίλησε ο ίδιος με μεγάλα λόγια για τον εαυτό του (από το αεροδρόμιο κιόλας, πρόλαβε…), συνηθίζει να σουτάρει τρίποντα αδιακρίτως αποκλειστικά στο δεύτερο ημίχρονο και όταν τα πάντα έχουν κριθεί. Στο Μόναχο έβαλε μοναχά ένα καλάθι στο πρώτο ημίχρονο και ξεκίνησε το παιχνίδι με 1/8 σουτ.
Οκ, η ομάδα υστερεί στη θέση “4”, όμως δεν είναι αποκλειστικά αυτό το πρόβλημά της. Μακάρι να είχε όλα τα άλλα ζητήματα λυμένα. Η περιφέρεια του Παναθηναϊκού είναι η πιο “ασθενής” που μπορεί να θυμηθεί κανείς. Δεκαετίες ολόκληρες υπήρχε πάντοτε σε αυτή ένας σημαντικός έως και πολύ μεγάλος παίκτης, ο οποίος εξελισσόταν σε πρωταγωνιστή της ομάδας στο σύνολό της, όταν αυτό ήταν απαραίτητο.
Στις μέρες μας, ο Λι εκσφενδονίζει τη μπάλα λες και παίζει τα μήλα! Σε κάθε αγώνα. Περισσότερο από την ενδέκατη ήττα ωστόσο και την υποχώρηση στην προτελευταία θέση της κατάταξης, μετά από την 5η διαδοχική ήττα, τρομάζει η εικόνα του Παναθηναϊκού. Που χρειάζεται αλλαγές στο ρόστερ, χτες! Το ερώτημα ωστόσο είναι εάν υπάρχει οικονομική διάθεση να γίνουν.
Ο Ντέγιαν Ράντονιτς στηρίχθηκε από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Αυτή η επιλογή Γιαννακόπουλου ήταν σωστή, διότι δεν γίνεται να χάνεις από τον αιώνιο αντίπαλο και να μην αντιδράς. Εάν σε αυτό το ντέρμπι έχεις συντριβεί αποφασίζεις, είτε να στηρίξεις το αφεντικό του πάγκου δημόσια, είτε να το διώξεις!
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σωστά επέλεξε το πρώτο, τουλάχιστον για αρχή. Διότι κατά τα άλλα το προπονητιλίκι είναι το πιο αναλώσιμο επάγγελμα…
Όσο θα συνεχίζεται πάντως αυτή η εικόνα του Παναθηναϊκού, ο κόουτς δύσκολα θα αντέξει. Το “δεν έχω αντίδραση”, το μαρτυρούν ακόμη και τα μάτια του, στα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης, την ώρα που ο αγώνας γίνεται πιο σκληρός…
Μετά τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός ήταν καταδικασμένος να αντιδράσει και να δείξει στη Μπάγερν πως θα πρέπει να περάσει “επάνω από το τομάρι του” για να τον νικήσει! Καμία σχέση. Όπως και καμιά συνεργασία, κανένας αυτοματισμός, καμιά κυκλοφορία της μπάλας. Δράμα…
Πάμε και στα προσεχώς. Στη διαβολοβδομάδα που έρχεται, οι “πράσινοι” υποδέχονται στο ΟΑΚΑ τη Φενέρμπαχτσε και τη Μακάμπι. Αυτά τα δύο παιχνίδια μάλλον θα αποτελέσουν την τελευταία ευκαιρία για αρκετούς… Ο κόσμος ασφαλώς θα είναι εκεί, έτοιμος να φωνάξει ξανά: “Αυτό δεν είναι Παναθηναϊκός…”. Εάν χρειαστεί…
