Βρισκόμαστε στην εποχή των μειωμένων προσδοκιών, για να θυμηθούμε τον τίτλο του βιβλίου του Paul Krugman και των πολλαπλών αβεβαιοτήτων. Δεν φτάνει που η υφήλιος ταλανίζεται από το πανδημικό κύμα, από το οποίο δεν φαίνεται να απαλλάσσεται εύκολα, ήλθε και το ζήτημα της κατοχής πλέον του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, 20 χρόνια μετά την απομάκρυνση τους από τα πράγματα. Η ταχύτατη προέλαση τους προς την Καμπούλ με την μέθοδο και τακτική του Μάο, εκείνη της ”μητρόπολης περιφέρειας” κατέδειξε την αδυναμία της ηγητόρων δυνάμεων της Δύσης να αντιδράσουν. Είναι ζήτημα χρόνου λένε κάποιοι, το Ισλαμικό κράτος να δημιουργήσει στο έδαφος της χώρας ένα νέο ”βιομηχανικό πάρκο” τρομοκρατίας.
Είναι αποκαρδιωτικό να μαθαίνεις ότι ο αρχηγός της CIA συναντάται μυστικά με τους Ταλιμπάν και επί της ουσίας να τους εκλιπαρεί για μια χρονική παράταση προκειμένου να φυγαδευτούν οι Αμερικανοί υπήκοοι από την Αφγανική πρωτεύουσα. Μάλιστα το να λαμβάνει αρνητική απάντηση αποτελεί ευτελισμό αν μη τι άλλο. Την ίδια ώρα φαίνεται ότι ο Μπάιντεν δεν είναι σε θέση να λάβει καίριες αποφάσεις για τα προστατευθούν πρωτίστως οι ίδιοι οι πολίτες του, πολλώ δεν μάλλον να ξεδιπλώσει έστω μια αμυντική, αλλά άκρως απαραίτητη πολιτική, για να αντιληφθούν οι Ταλιμπάν ότι η εποχή της επώασης τρομοκρατικών ομάδων ανήκει στο παρελθόν.
Πληθαίνουν δε οι φωνές στις ΗΠΑ για την φυσική και πνευματική του ικανότητα να διοικήσει. Προκαλεί δε συγγνωστή ανασφάλεια το ενδεχόμενο να αναλάβει η αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις. Αρκετοί αναλυτές λένε ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εφόσον κληθεί να αναλάβει η αντιπρόεδρος θα πρέπει στη θέση της να τοποθετηθεί ισχυρό στέλεχος των Δημοκρατικών, υπό τις ευλογίες του απαράτ του κόμματος.
Στο Λονδίνο πάλι φαίνεται ότι άρχισαν να συνέρχονται από το αρχικό σοκ και την αβελτηρία του υπουργού Εξωτερικών Ντομινίκ Ράαμπ, που ήταν άφαντος τις πρώτες ημέρες της κατάληψης της Καμπούλ. Η κριτική που ασκείται στον Μπόρις Τζόνσον είναι αμείλικτη, στην προσπάθεια να επαναπατριστούν οι Βρετανοί υπήκοοι.
Εάν η εικόνα της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου υπήρξε κάκιστη, ουδείς μπορεί να σκέπτεται θετικά για το προσφυγικό ζήτημα που ανακύπτει. Ειδικά για την Ευρώπη το πρόβλημα επέρχεται. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι θέσεις των ηγεσιών επιμέρους κρατών μάλλον προδιαθέτουν για μια νέα μεταναστευτική-προσφυγική βαβέλ.
Ο Ερντογάν ενδεχομένως να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο, δεδομένου ότι είναι συνομιλητής των Ταλιμπάν με άδηλους και πρόδηλους λόγους. Δεν μπορεί ωστόσο να του έχει κάποιος εμπιστοσύνη, δεδομένου του… επιβαρυμένου παρελθόντος του στο προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η Ελλάδα προφανώς λόγω γεωγραφίας θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίλογος; O πρόλογος.
