Στις μεγάλες επιτυχίες υπάρχουν πάντοτε οι προφανείς καταστάσεις, που συντελούν σε αυτές, αλλά και οι αθέατες λεπτομέρειες. Εκείνες έχουν συνήθως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι εξιστορήσεις από το θρίαμβο του ελληνικού ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 είναι αμέτρητες. Λογικό, διότι πρόκειται για επίτευγμα ανεπανάληπτο, χωρίς ίχνος υπερβολής. Υπάρχουν ωστόσο περιστατικά τα οποία “αντέχουν” και σοβαρά και στην πλάκα, 18 χρόνια μετά!
Όπως η έκφραση απορίας του Τάκη Φύσσα στα αποδυτήρια, μετά τη νίκη πρόκριση επί της Γαλλίας στον προημιτελικό : “Τι να σου πω; Δεν ξέρω τι συμβαίνει, ρώτα κανέναν άλλον!”, μου απάντησε ορθά κοφτά, όταν του έθεσα σοκαρισμένος από την απρόσμενη επιτυχία το βαθυστόχαστο ερώτημα : “Τάκη τι είναι αυτό που κάνετε και ζούμε;”.
Σε άλλη διάσταση προχώρησε την πλάκα ο τεράστιος Μίτσελ, που πριν γίνει προπονητής έκανε τηλεσχολιασμούς στην ισπανική τηλεόραση στο Champions League και τις μεγάλες διοργανώσεις. Το πρωϊ του τελικού τον ρώτησα, καθώς τα γραφεία μας ήταν δίπλα, στο International Broadcast Centre (το IBC κάθε μεγάλης διοργάνωσης που φιλοξενεί τους τηλεοπτικούς σταθμούς), “Πώς βλέπεις το παιχνίδι απόψε;”.
Ο Μίτσελ μου απάντησε ατάραχος : “Κοίτα θα μπει στο γήπεδο ο Τσιάρτας πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη, θα εκτελέσει κόρνερ, ο Δέλλας θα περπατήσει χαλαρός για να βρει τη μπάλα με το κεφάλι και θα τη στείλει στα δίχτυα σε άδειο τέρμα, χωρίς αντιπάλους. Μετά θα ξεκινήσει ο τελικός, όμως ό,τι κι αν γίνει η Ελλάδα θα πάρει το τρόπαιο χάρη σε αυτό το γκολ”.
“Τι λες, αυτά δεν γίνονται”, αποκρίθηκα.
“Γιατί, όλα αυτά που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα γίνονται;”, με αποστόμωσε!
Στη μεικτή ζώνη, εκεί που γίνονται οι δηλώσεις των ποδοσφαιριστών στα κανάλια, βάζω μικρόφωνο όπου βρίσκω μετά τον τελικό. Βλέποντας ξένους συναδέλφους να προχωρούν και αυτοί σε συνεντεύξεις με πιάνει το πατριωτικό μου. Τους θέλω όλους τους παίκτες μας πρώτους για την ΕΡΤ. Όταν έφτασε λοιπόν και η σειρά του Θοδωρή Ζαγοράκη, υπερβάλλω για να τον οδηγήσω σε κάποια καλή δήλωση : “Έλα Θοδωρή μίλα! Πες τα ελεύθερα, ο κόσμος είναι στους δρόμους, πανηγυρίζει, τραγουδάει και μας βλέπει”. Εκείνος ψύχραιμος και χαλαρός ξεκινάει ως εξής: “Καλά, αφού είναι στους δρόμους πώς μας βλέπει;”!
Δίκιο είχε, τότε δεν υπήρχε τρόπος να δεις από το κινητό ακόμα τίποτα.
Στον τελικό βλέπαμε έλληνες συνάδελφοι το παιχνίδι στο Ντα Λουζ μαζί και ακριβώς πίσω μας καθόταν ο Λοράν Μπλαν. Όταν κατάλαβε ότι είμαστε έλληνες μας ρώτησε : “Ο δεξιός αμυντικός σας πώς λέγεται; Είναι ο καλύτερος παίκτης που έχετε!”.
Αφού προφέραμε όσο πιο κατανοητά γινόταν για να το καταλάβει το : “Σεϊταρίδης”, μεταξύ μας στη συνέχεια θεωρήσαμε πως ήταν ακραίος. Κι όμως! Ο πράγματι εξαιρετικός Γιούρκας τότε, πήρε μεταγραφή για την Πόρτο. Την κάτοχο του Champions League, εκείνη τη σεζόν δηλαδή…
Τα δικά της μυστικά αστεία απέκτησε και η αποστολή της ΕΡΤ, με τον Γιάννη Διακογιάννη να διορθώνει στον αέρα τον πολύ νεότερο τότε εξαιρετικό συνάδελφο Γιώργο Χαϊκάλη ως εξής : “Δεν υπάρχει επιθετικό φάουλ στο ποδόσφαιρο Γιώργο”, υπαινισσόμενος πως πρόκειται για ορολογία άλλου αθλήματος…
Εκείνος που την πλήρωσε ακριβά βέβαια ήταν ο συνάδελφος που έβγαζε προκαταβολικά αεροπορικά εισιτήρια, για να επιστρέψει στην Ελλάδα αμέσως μετά από κάθε αγώνα. Το ίδιο βράδι, με νυχτερινές πτήσεις και άμεσες ανταποκρίσεις. “Νωρίς το πρωι θα είμαι ήδη Αθήνα”, μας έλεγε κάθε φορά πριν ξεκινήσει ο αγώνας, με χαμόγελο επιτυχίας, φαρδύ πλατύ. Η Εθνική όμως νικούσε και συνέχιζε. Τελικά έμεινε περισσότερο από όλους μας στην Πορτογαλία διότι, αφού δεν είχε κλείσει την επομένη του τελικού (όπως οι υπόλοιποι είχαμε κάνει από καιρό), έψαχνε πλέον θέση σε οποιαδήποτε πτήση και τελικά βρήκε τρεις ημέρες αργότερα…
Οι πλάκες δεν σταματούν ποτέ, όπως και τα απίθανα περιστατικά στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Τόσα χρόνια μετά από το εκπληκτικό αυτό ποδοσφαιρικό επίτευγμα που σήμερα έχει γενέθλια, αυτές δεν πρόκειται φυσικά να ξεχαστούν ποτέ διότι αφορούν στον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Ελλάδας.
Δυστυχώς μοιάζει πιθανό να τις θυμόμαστε στο μέλλον με όσους δεν τα έζησαν όλα αυτά και να θεωρούν πως είμαστε παραμυθάδες…
