Χθες είχαμε την τραγωδία με το F4 της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Μια τραγωδία που συνέπεσε με το Σημίτειο άγος των Ιμίων. Εκεί που χάσαμε τρία παλικάρια μας, και που αντί ο τότε πρωθυπουργός να δώσει μια συντριπτική απάντηση στην Τουρκία, άρχισε να παρακαλεί τους Αμερικανούς να μας σώσουν!
Αυτή η ντροπή όσα χρόνια και να περάσουν θα κυνηγά τον καταλληλότερο, όσα λιβανιστήρια και να επιχειρούν κάποιοι να ανάψουν για να συνοδεύουν την χειρότερη απόφαση στην σύγχρονη ιστορία, μετά την τραγωδία της Κύπρου.
Μια απόφαση που πυροδότησε στην συνέχεια τον Τουρκικό Αναθεωρητισμό και την μεγάλη ιδέα του Ερντογάν περί γαλάζιας πατρίδας.
Συγγνώμη, αγαπητοί αναγνώστες παρασύρθηκα, αναφερόμενος στην τραγωδία των Ιμίων και λοξοδρόμησα. Άλλος ήταν ο στόχος του σχολίου. Ξεκίνησα να γράφω για την τραγωδία του F4 που στοίχισε τη ζωή σε έναν πιλότο μας και στην αναζήτηση του δεύτερου στα παγωμένα νερά.
Τι θα έκανε ο οποιοσδήποτε γείτονας σε μια τέτοια κατάσταση. Το λιγότερο να μην προκαλεί, αν δεν μπορεί να βοηθήσει. Και όμως η Τουρκία, όχι μόνο αυτές τις δύσκολες ώρες δεν σταμάτησε τις παραβιάσεις, αλλά συνέχισε να προκαλεί στο Αιγαίο. Αντί να σκύψει με σεβασμό σε έναν αεροπόρο που χάθηκε συνέχισε να δοκιμάζει την υπομονή των συναδέλφων του ποντάροντας σε μια έξαρση της στιγμής που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε επεισόδιο.
Τα γράφω αυτά για να έχουμε υπόψην μας γιατί πολλές φορές ξεχνάμε ποιους έχουμε απέναντί μας. Τι είναι η Τουρκία και πως λειτουργεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα γράφω αυτά για να καταλάβουμε ότι απέναντι σε έναν τέτοιο λαό που έχει μια ηγεσία με αυτήν την κουλτούρα, η μόνη μας ελπίδα είναι να είμαστε δυνατοί και εξοπλισμένοι. Και κυρίως ενωμένοι. Τα Ιμια είναι μια μαύρη σελίδα και η Ιστορία έχει κατατάξει τους υπευθύνους εκεί που πρέπει. Αλλά αυτό πρέπει να μας κάνει σοφότερους. Οχι να μας έχει οδηγήσει σε απειλές για τα εξοπλιστικά και σε σκιές και υπονοούμενα που κάποιοι αφήνουν. Η Τουρκία δυστυχώς επιβεβαιώνει ότι δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική. Κάθεται στο τραπέζι και σέβεται μόνο όταν ο απέναντί της είναι ισχυρός. Για αυτό ας αφήσουμε τη γκρίνια και τις μουρμούρες. Το οφείλουμε σε αυτά τα παιδιά που καθημερινά δίνουν μάχες στον αέρα απέναντι σε έναν ύπουλο και χωρίς ήθος και σεβασμό αντίπαλο.
