Αυτή η Εθνική ομάδα μπάσκετ δεν έχει ανάγκη τα δάκρυα κανενός, ούτε καμία διάθεση παρηγοριάς. Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και αυτοί που ήταν μέρος της αποστολής στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μανίλα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να πετύχουν το στόχο που είχε τεθεί εξ αρχής. Δεν τα κατάφεραν, όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει ότι προσπάθησαν με όλες τις δυνάμεις τους.
Η εκ των προτέρων εξήγηση αυτού του κειμένου, για τους παρόντες γίνεται διότι είναι πολλοί εκείνοι που επικαλούνται το στοιχείο της απουσίας επτά σημαντικών παικτών. Προφανώς η δυναμική της Εθνικής θα ήταν διαφορετική, εφόσον έστω κάποιοι λάμβαναν μέρος στο συγκεκριμένο τουρνουά. Το μαρτύρησε ακόμη και σήμερα η περιορισμένη σε αρκετά σημεία αγωνιστική συμπεριφορά των διεθνών, που παρουσιάστηκαν χωρίς στηρίγματα στα σχέδιά τους.
Δεν αξίζουν όμως δάκρυα, ούτε στον Κώστα Παπανικολάου, που στο τέλος δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, λες και έφταιγε εκείνος περισσότερο. Κανείς από όλους όσοι βρέθηκαν στο Μουντομπάσκετ δεν “φταίει”. Στον αθλητισμό υπάρχουν νίκες και ήττες, προκρίσεις και αποκλεισμοί.
Το τελικό -25 συνιστά ένα τέλος που δεν αξίζει στην προσπάθεια που έκανε αυτή η ομάδα, παλεύοντας κόντρα σε Θεούς και δαίμονες.
Εκείνο που θα πρέπει να διαφοροποιηθεί ενδεχομένως είναι ο τρόπος που η ομοσπονδία σχεδιάζει κάθε φορά την προετοιμασία και τη συνέχεια της ομάδας μας. Διότι δεν γίνεται μέχρι την τελευταία ώρα να πρέπει κανείς να παίξει τζόκερ για να πληροφορηθεί τελικά ποιος παίκτης θα φορέσει τη φανέλα της και ποιος όχι. Δεν συνιστούν κλίμα συνοχής τέτοιες καταστάσεις και σίγουρα δεν ευνοούν τις διακρίσεις.
Φάνηκε άλλωστε και σήμερα κόντρα στη Λιθουανία, όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο η ομάδα μπλόκαρε και δεν μπορούσε να κάνει έστω μία φορά σουτ υπό νορμάλ προϋποθέσεις. Δεν φταίνε οι παίκτες, ούτε ο Ιτούδης. Ακούω πολλά για τον κόουτς. Οκ, για κάθε προπονητή υπάρχει τέτοια συζήτηση, σε ό,τι αφορά στις επιλογές και το κοουτσάρισμα. Όμως για τον Ιτούδη, που δεν μπορεί να γνωρίζει κάθε μέρα ποιο είναι το τελικό ρόστερ της Ελλάδας, η ιστορία είναι διαφορετική.
Οι Λιθουανοί σούταραν 12/16 τρίποντα στο δεύτερο εικοσάλεπτο, χωρίς ίχνος αντίστασης. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την ομάδα εάν πήγαινε στη Μανίλα χωρίς όλες αυτές τις σημαντικές απουσίες δεν θα το μάθουμε. Δεν πρέπει πάντως να ξεχνάμε ότι πολή σημαντικές είχαν και οι Λιθουανοί. Η δική τους παραγωγή παικτών όμως είναι μεγαλύτερη, ικανή να τους στείλει στη συνέχεια της διοργάνωσης.
Η Ελλάδα μένει λοιπόν ξανά στις θέσεις 9-16, όπως το 2019 στην Κίνα και το 2014 στη Μαδρίτη. Θα ξεχάσουμε εντελώς, με την πάροδο των ετών, πότε καταφέραμε τελευταία φορά να διακριθούμε και ο όρος “επίσημη αγαπημένη” θα γίνει συνώνυμο αποκλειστικά του παρελθόντος, εάν εκείνοι που έχουν την ευθύνη δεν λάβουν τα μέτρα τους.
Εθνική που προετοιμάζεται στη λογική: “όποιοι καταφέρουμε να μαζευτούμε”, στις μεγάλες διοργανώσεις δεν μπορεί να φέρει τίποτα καλύτερο από το τυχοδιωκτικό: “ό,τι κάτσει”…
